Historia Draklide

Długo po zdarzeniach opisanych w serii "Ognista", stada z całego świata odnalazły drogę do nowej krainy. Czas w niej płynął inaczej, ludzie przestali być zagrożeniem, a tereny były idealnie przystosowane dla życia dragonów. I któż by chciał wracać z takiego miejsca do ludzi?
Krainę nazwano Draklide, co w pradawnym języku dragonów oznacza Smoczy Ludzie. Władała nią Ostatnia Żyjąca Ognioziejka, młoda dziewczyna imieniem Jane, kochana i podziwiana przez ludność. Znaleźli się jednak tacy, którzy twierdzili że nie jest wystarczająco dojrzała do tego zadania. Przekonywali innych do swoich racji i wkrótce stworzyli rebelię, armię spiskowców, chcących obalić Królową. Odmienne ideały sprawiły jednak, że podzielili się na trzy grupy: ci którzy uciekali się do władania mrocznymi mocami, tacy, którzy woleli zbierać siły do bitwy z władzą i nieliczna garstka, która usłyszawszy, że Królowa wie o spiskach, pochowali się w lesie, i na długo słuch po nich przepadł.
Oczywiście, była też czwarta grupa, która do końca kochała ich prawowitą władczynię. To właśnie dzięki tym dragonom Jane Młoda Królowa, Ostatnia Żyjąca Ognioziejka, żyła tak długo.
Pewnego dnia rebelianci zaatakowali zamek. W postaciach dragonów starli się z Wiernymi Królowej, lecz gdy stało się jasne, że ci drudzy przegrywają, ich dowódca zawrócił oddziały. I wtedy napastnicy przypuścili szturm na zamek, który zamieszkiwali niegdyś. Próbowali się tam dostać na różne sposoby: chcieli wyważyć bramy z jednej strony, przekupić wartowników fosy po drugiej, albo po prostu przemieniali się i próbowali przefrunąć przez mury, lecz natychmiast z nieba zdejmowali ich łucznicy. Królowa widząc to, cierpiała. I mimo, że bardzo kochała swój lud, postanowiła podjąć pewne kroki. Pod osłoną nocy, ubrana w ciemną szatę, wymknęła się z pałacu, usypiając wartowników eliksirem. Udała się do mądrej, młodej dragonki, czarownicy skazanej na wygnanie na pustynię za kontakty z ciemnymi mocami. Ona dała jej zaklęcie, przekupiona obietnicą wolności. Dała jej też cztery łuski dragonów.
Królowa, na polecenie czarownicy, opuściła Draklide i udała się do świata ludzi. Wzbiła się w powietrze i zaczęła lecieć. Kiedy odnalazła punkt, którego szukała, środek ziemi, gdzie zbiegają się równik i południk 0, zrozumiała, że musi wskoczyć do wody i tam zostawić łuski. Płynęła bardzo długo w dół, bardzo długo wstrzymując oddech. Pomagała sobie skrzydłami, rękami i nogami i z każdym metrem robiło się coraz ciemniej. Kiedy wreszcie zbliżyła się do dna, zaczęło jaśnieć. Wyglądało to, jakby to były dwie linie, skrzyżowane. Oznaczały strony świata. Królowa z ulgą wypuściła powietrze i natychmiast tego pożałowała. Szybko zakopała łuski, po jednej w każdym miejscu i zaczęła czym prędzej płynąć do góry. Niestety, zanim jej się udało, straciła przytomność, lecz jej duch zdążył ulecieć z jej ciała, które podczas umierania przemieniło się znów w ludzką postać.
Gdy wróciła na Draklide, nie było tam ani jednego dragona, nawet tych, którzy się jeszcze nie przemienili. Wyczuwała tylko obecność innego ducha, którego jednak nigdy nie znalazła. Zrozumiała, że wszyscy znikli, lecz zastąpią ich nowi, lepsi. Na pojawienie się pierwszego dragona tutaj musiała czekać prawie wiek... Ale opłaciło się. Oto nastały nowe czasy.